door Patrick Schmitz
Geen gezwam, geen leugens, geen plastic smile, geen belang, belangrijker dan het uwe.
Ik stem al jaren uit principe niet. Mijn leven staat in het teken van daden i.p.v. woorden en nog steeds ben ik Hagenees in hart en nieren. Vooral de nieren want ons lokaal bierarsenaal kent geen drooglegging.
De waarheid voorbij en toch oprecht als een tap achter de bar. Zet me aan en je krijgt wat je vraagt.
Mijn profielschets is niet anders dan die van u. Ook ik ben monumentaal ondergeschikt, mentaal, fysiek of sexueel misbruikt met een onvermogen tot sociaal gedrag en dyslectisch tot op het bot. In het dagelijks leven ben ik echter een gezellige en altijd vrolijke gast.
Dat beeld ben ik. Dat beeld kent u. Zo bent u ook.
Ik weet dat mijn gevoel altijd de boventoon voert. Vanuit het hart rechtstreeks in connectie met dat van u. Zonder dat ik daar winst uit verwacht. Zonder beloftes laten zien wat ik kan waardoor u mij neemt zoals ik ben. Namelijk, vaak vrolijk en soms van binnen zwartgallig. Ik rook dus dat zal de reden zijn.
Geen witte rook want de besluitvorming is totaal ontspoord. Groene rook zodat ik de realiteit kan omzeilen om de wereld in al zijn schoonheid te kunnen aanschouwen. ………
van bananen bladen gevuld met rijst tot het leugen van de clown en zijn genetisch gemanipuleerd poedervoer. Blaas het op en het lijkt net echt.
Ook al geef ik mensen het idee dat ze winnen om het ze de volgende dag af te pakken, ben ik behulpzaam.
Ik help ook mee aan de totale afbraak van participatie van mijn medemens. Ik profiteer net als de etnische groepen in deze stad van het sociaal vangnet. Ik ben die groep.
Ik kook namelijk vaak exotisch of eet een Turkse pizza met Surinaamse roti als sidedish. De mooiste dingen komen van buiten, want als ik de hele dag binnen blijf raak ik in isolement, ook al is het thuis lekker warm tussen mijn spouwmuren.
Rood, wit, geel, paars, of violet. Ik gedij het beste in daglicht al leef ik s’nachts. De tegenstelling als regel. De norm als mijn recht. Recht omdat het krom is. Krom omdat het recht moet zijn.
Ik ben het dogma van anarchie. Ik ben niet wat u denkt. Ik ben een kiezer. Ik hak knopen door en kies bewust voor mijn omgeving.
Ik kies bewust voor mijn stad.
De stilte van het strand en de creatieve broedplaatsen van mijn vrienden niet. Deze zijn binnenkort met de noorderzon vertrokken om hun heil te zoeken in het grote Europa. Ze zijn het zat. Ze zijn klaar met alle onverschillige onzekerheden die uiteindelijk ruimte moeten maken voor monetaire zaaiplekken en gaan opzoek naar de waarheid. Geen steekpenning in de zak en toch uitgroeien tot een wereldburger van formaat is wat ik wil.
Geen projectontwikkelaar maar een manusje van alles. De baas over mijn leven als een geboren eenling.
Mijn zeilen in de wind maar het anker vast gerot in oud slijk op de zeebodem.
Ooit hoop ik ook dat er een dag komt dat ik deze stad met u allen kan delen. Daar is nu echter geen tijd voor. Ik ben namelijk vast besloten om mijn wens te leven. Ik wil alle rustplekjes vernietigen zodat u naar mijn pijpen danst. De creatieve geest wil ik vermoorden en uiteindelijk wil ik u als robot kunnen besturen met mijn smartphone.
De rode knop naast mijn bed trekt steeds meer mijn aandacht. Het zelfdestructieve systeem roept.
3 2 1…………..ik maak een keuze of doe het juist niet. Er is echter 1 belofte die ik u niet wil onthouden. Ik zal voor u strijden zonder te vluchten. Ik zal vechten voor u!
Ik hoop dat u dat ook voor mij doet.
Geen gelummel maar van lummel tot baas. De politiek zal er meer richting door krijgen. Meer voor ons allen en minder voor mij. Ik heb hier 7 verlanglijstjes liggen. Als ik de eerste 6 heb afgestreept is de 7de mijn grootste verlangen. Hij hangt in een lijstje naast alle grote wereldverbeteraars en is met permanent marker onderstreept in de hoop dat er nu eindelijk eens iets veranderd in mijn zelfingenomen houding.
Kunt u mij misschien de weg naar Hamelen vertellen?
Grt
Patrick Schmitz is kunstenaar, surfer en frontman van de Haagse band Splendid. Hij is hier te vinden op facebook