Lees hieronder het opiniestuk van Haagse Stadspartij raadslid Fatima Faid ter ere van de #DagVanDeMensenrechten.
“Black Lives Matter!”, “Shell must fall”, riepen ruim duizend mensen op het Koekamp 6 december j.l tijdens de demonstratie #SamenTegenRacisme. Het was koud, maar de aanwezigheid van de groep demonstranten verwarmde mijn hart letterlijk en figuurlijk. De groep was heel divers. Van jong tot oud, anti-racisme activisten tot klimaatactivisten, moeders, queers en studenten. Ze stonden op die zondagmiddag allemaal zij aan zij voor intersectionele rechtvaardigheid. Een coalitie van Internationale Socialisten, Code Rood, Klimaatmoeders, DenHaagTegenRacisme en Extinction Rebellion bundelden de krachten en organiseerden samen dit protest tegen racisme, klimaatverandering, antisemitisme en islamofobie.
We hebben als land, als stad, als organisaties en als gemeenschap een verantwoordelijkheid. Deze verantwoordelijkheid is het strijden tegen alle vormen van onderdrukking, uitbuiting, ongelijkheid en de verantwoordelijkheid om altijd op te blijven komen voor onze mensenrechten.
Op 10 december 1948 werd de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens aangenomen door de Verenigde Naties. De kern van deze verklaring is dat iedereen mensenrechten heeft. Dus jij, mijn zwarte dochter en ik, hebben in theorie die rechten, maar de realiteit is zo pijnlijk anders. Ik ben ruim 20 jaar actief in Den Haag en heb de dakloosheid zien stijgen en de armoede zien toenemen en de kansenongelijkheid steeds groter zien worden. Terwijl er werd bezuinigd op de zorg en door neoliberaal beleid ons sociale huurstelsel kapot is gemaakt onder Rutte, zagen we tegelijkertijd ook een emancipatiebeweging onder leiding van zwarte mensen. De racistische karikatuur Zwarte Piet maakte de discussie over racisme in Nederland los op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt. Zwarte mensen gingen voorop in de strijd voor een van de meest basale mensenrechten, namelijk het recht om niet op basis van je huidskleur te worden gemarginaliseerd.
Als het gaat over mensenrechten hebben we het al snel over politiek gevangenen in Egypte, uithuwelijking van jonge meisjes in India of bijvoorbeeld schending van homorechten in Rusland. Verschrikkelijk natuurlijk maar goed om te realiseren dat vele mensenrechten geschonden worden met steun van of in het westen. Dit wil niet zeggen dat we niet moeten strijden, voor mensenrechten hier en daar. Integendeel, als Europeanen hebben we de verantwoordelijk om druk te zetten op politici om vluchtelingen uit Moria in Nederland veiligheid te bieden of de mensenrechtenschendingen door Shell in Nigeria hier te bestrijden.
De discussie over mensenrechten kunnen we dus het beste dichtbij huis houden, omdat we daar de meeste invloed op hebben en omdat het ons direct aangaat. Laten we wanneer we het hebben over mensenrechten ook spreken over het etnisch profileren van de politie van onze jongeren van kleur en bijvoorbeeld over hoe zwarte vrouwen racistisch worden bejegend door de kraamzorg. Of over hoe wij als Nederland weigeren mensen in Moria te helpen. Dit gebeurt niet op een ander continent, maar vlak onder onze neus en uit onze naam.
Na de demonstratie liep ik met koude voeten van het Koekamp weg. Ik keek nog even trots naar mijn tienerdochter die met haar vrienden naar het protest was gekomen. En nog geen 20 meter verder zie ik een man slapen onder een dakje. Ineengekrompen en zichtbaar trillend van de kou. Mijn gevoel van tevredenheid maakte plaats voor boosheid.
G*dver, wat hebben we nog een lange weg te gaan…
